“Shards and Constellations” bevat duetten van twee opmerkelijke muzikanten, de Amerikaanse Tomeka Reid op cello en de Britse Alexander Hawkins op piano. Reid (1977) werkt voornamelijk in de jazzscene van Chicago, vooral met leden van de Association for the Advancement of Creative Musicians (AACM) zij nam op met musici als Anthony Braxton, Roscoe Mitchell en jongeren als Nicole Mitchell, Dee Alexander en Mike Reed. Haar eerste album met haar eigen quartet verscheen in 2015. Alexander Hawkins (1981) is pianist, organist en componist hij speelde met een breed scala aan muzikanten waaronder Evan Parker, John Surman, Han Bennink, Joe McPhee en Anthony Braxton. Hij is te horen op meer dan 20 albums als leider of co-leider.

Het is niet de makkelijkste muziek die we hier te horen krijgen, de helft van de nummers bestaat uit volledige improvisatie die vanwege het gebrek aan melodie nogal eens als volkomen losstaande geluidsflarden overkomen. Maar zoals vaker het geval is met avant- garde/free jazz meerdere keren luisteren doet wonderen, je begrijpt beter hoe het een en ander in elkaar steekt en er ontstaat plotseling structuur. Het nummer “Danced Together” roept reminiscenties op aan het spel van Cecil Taylor in diens samenwerking met Steve Lacy, er is een melodielijn die steeds wordt onderbroken , intrigerend. De cello wordt op dit album meestal pizzicato bespeeld waardoor de vreemdste geluidseffecten ontstaan, tinkelende klanken tot raspend schuurpapier.

Met “Peace on you” van Muhal Richard Abrams een van de oprichters van de AACM komen we in een meer vertrouwd vaarwater met fraai pianospel en gestreken cello. “Strange Familiar” is een boeiende conversatie tussen piano en cello, de pianonoten duikelen over elkaar als een snelstromende beek waar ze botsen tegen korte cello streken als ware het rotsblokken in de stroom. Bluesmotieven duiken op in “A Guess that Deepens”, Hawkins doet me hier denken aan Lennie Tristano en Reid bespeelt haar cello als was het de 9-snarige gitaar van Big Joe Williams. “Albert Ayler (His life was too short)” van jazz violist Leroy Jenkins is een ontroerend muziekstuk met een hoofdrol voor het fraaie cellospel van Tomeka, een waardig saluut voor een van de grootheden uit de free jazz. Niet ieders “cup of tea” maar ik kan er wel van genieten en er staan enkele juweeltjes op.

Jan van Leersum